دَر اِنعِکاسِ نِگاهِ تو مَن نِمایانَم

وَ بی تو خَسته تَرینی رو به پایانَم

هَمیشه بُغضِ عَجیبی اَست دَر گَلویِ دِلم

کِه رازِ غُربَتِ آن بُغض را نِمیدانَم

چِقدر چِشمِ تو سَبز اَست ، چِشمِ مَن اَبری !

وَ مَن زِ بارشِ چِشمانِ خود هَراسانَم

وَ باز تَرسِ مَن این اَست، اَبرِ دیده یِ مَن

بِگریَد و بِشَوَد فاش راز پِنهانَم

هِزار بار نِگاهِ تو را مَحَک زَده ام

وَ رَمزِ آتَشِ چِشمِ تو را نِمی خوانَم

دِلَم به خَلوَتِ با تو هَمیشه مُحتاج اَست

دَر انعکاسِ نِگاه تو مَن نِمایانَم

شعر از عرفان تَنهاتَرین بی کــَس