سـَر گـَشته چــُو بــاد کــُو بـِه کـُویـَـم

آشـُفته چــُو حـَـلقه های مـُـویـَـم

دَر سُوگِ تو اِی هَمیشه پـَـرپـَـر

غـَـلتیده سَر شَک غـَـم بِه رویـَـم

دَر سینه یِ خُود نـَـهُفته دارَم

دَردی خَزانِ آرزویَم

این شـِـیهه یِ تـُـندِ بادِ مـَـرگ اَست

پیچیده دَر اِمتداد کُویـَـم

ای بـُـغضِ کـُـهـَن! مـَـرا رَها کـُن

خُشکیده تـَـرانه دَر گـَلویـَـم

ساقی نـَدَهَد مـَگر پَس اَز مـَـرگ

با گـِـریه تاک شُست و شُویـَـم...

شعر از عرفان تَنهاتـَرین بی کـَس