شِکَست عَهد مَن و گُفت :

هَرچه بُود گـُذشت...

به گـِریه گـُفتَمَش ، آری وَلی چه زُود گـُذشت...

بـَهار بـُود و تُو بُودی و عـــشـــق بُود و اُمید

بـَهار رَفت و تـُو رَفتی و هـَرچه بـُود گـُذشت...

شـَبی بـِه عـُمر گــَرم خُوشی گـُذشت آن شـَب بُود

که دَر کِنار تَو با نـَغمه و سُرود گـُذشت...

چه خاطرات خُوشی دَر دِلم به جا گـُذاشت...

شَبی که با تُو مَرا دَر کـِنار رُود گـُذشت...

گـُشود بَس گـِره آن شَب زِ کار بَسته ما

صـَبا چُو از مَسیر آن زُلف مشک سود گـُذشت...

غـَمین مَباش و مَیَندیش از این سَفر که تو را

اگر چه بـَر دِلـــــ نازُک غـَمی فـُزود گــُـذشت...